Στη συνομιλία ιατρού-ασθενούς, ασχοληθείτε πλήρως με τις ανάγκες του ασθενούς :Αυτό είναι που έχει σημασία όταν πρόκειται για την επαφή με τον ασθενή. Αλλά: Πώς μπορείτε να δείξετε εμφατική συμπεριφορά και έτσι να αποκτήσετε πρόσβαση στον ασθενή;
Το άγχος της καθημερινής ζωής στο νοσοκομείο, ο θυμός για μια πρόσφατη συνομιλία με συναδέλφους, η κούραση από τη διπλή βάρδια – όλα αυτά πρέπει να εκλείψουν πριν ο γιατρός συναντήσει έναν ασθενή για μια συνομιλία.
Αρχικά, η καθαρή μετάδοση ιατρικών πληροφοριών έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το πραγματικό επίπεδο στο οποίο πολλοί γιατροί ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τους ασθενείς τους συχνά οδηγεί σε αδιέξοδο στις συζητήσεις γιατρού-ασθενούς. Πολλοί ασθενείς απλώς δεν είναι δεκτικοί σε αποκλειστικά ιατρικές πληροφορίες. Ο γιατρός θα πρέπει να είναι έτοιμος να επικοινωνήσει με τον ασθενή σε επίπεδο σχέσης. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να χτιστεί ένας δεσμός με τον ασθενή – και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για επιτυχημένη επικοινωνία με τον ασθενή. Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι για την οικοδόμηση μιας σταθερής σχέσης γιατρού-ασθενούς.Οι γιατροί πρέπει να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα, τις ανησυχίες και τις ανάγκες του ασθενούς. Απευθυνόμενοι σε αυτούς σε συνομιλία, για παράδειγμα, με την ακόλουθη εισαγωγή: «Είμαστε εδώ σήμερα γιατί είχατε παράπονα εδώ και αρκετό καιρό. Είμαι ο γιατρός του θαλάμου και τώρα θα σας φροντίζω. Λυπάμαι που χρειάστηκε να περιμένετε μια στιγμή, αλλά είμαι εδώ για εσάς τώρα . Οι γιατροί θα πρέπει στη συνέχεια να κάνουν μια σύντομη παύση και να αφήσουν τον ασθενή να πει τη γνώμη του.
Οι γιατροί πρέπει να ακούν περισσότερο από το να μιλούν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών – ειδικά στην αρχή. Από τη μια πλευρά, αυτό δίνει στον ασθενή την αίσθηση ότι ο γιατρός φροντίζει το θέμα του και αποφεύγει τη διαστρέβλωση της αντίληψης. Η ενεργητική ακρόαση αποτρέπει τις παρεξηγήσεις στην επικοινωνία. Αποτρέπει το να χαθούν ή να μην συζητηθούν καθόλου σχετικές πληροφορίες. Η ενεργητική ακρόαση σημαίνει ότι ο γιατρός αφιερώνει χρόνο για να κατανοήσει πραγματικά την άποψη του άλλου ατόμου – και να τη διατυπώσει με συγκεκριμένους όρους. Ακόμη και απλές ερωτήσεις όπως: «Γιατί ήρθατε και «Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα;» Κάνοντας αντερωτήσεις: Μια άλλη κεντρική τεχνική για την αποφυγή επικοινωνιακών λαθών και δυσαρέσκειας είναι να κάνετε ενσυναίσθητες αντι-ερωτήσεις όπως «Τι ακριβώς φοβάστε;» ή «Τι σας ενοχλεί ακόμα;» Αυτό σηματοδοτεί την κατανόηση του άλλου με σεβασμό. Διατύπωση μηνυμάτων «εγώ»: Οι γιατροί πρέπει να διατυπώνουν μηνύματα «εγώ» κατά τη διάρκεια των συνομιλιών. Παραδείγματα αυτού: «Η γνώμη μου είναι….», «Από την άποψή μου…», «Νομίζω…». Εάν ένας γιατρός προσέχει τη συνειδητή γλώσσα του σώματος, εμφανίζεται με ενσυναίσθηση και ακούει ενεργά τον ασθενή του, ο ασθενής κερδίζει εμπιστοσύνη – και οι δηλώσεις που διατυπώνονται στο μήνυμα “εγώ” πέφτουν σε ανοιχτά αυτιά. Ο ασθενής ακολουθεί αυτό που λέει ο γιατρός.
Εάν ένας γιατρός έχει την εντύπωση κατά τη διάρκεια μιας συνομιλίας γιατρού-ασθενούς ότι όσα έχουν ειπωθεί – πληροφορίες για την ασθένεια, συμβουλές για τη λήψη φαρμάκων κ.λπ. – δεν φτάνουν στον ασθενή η δεν καταλαβαίνει τι του εξηγεί γιατί κάνει ερωτήσεις που δεν είναι κατάλληλες, τότε ως γιατρός πρέπει να μπορεί να πεί: «Έχω την αίσθηση ότι δεν εκφράστηκα καθαρά και κατανοητά για σένα. Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί αυτή τη στιγμή ή σας εμποδίζει να με ακούσετε προσεκτικά;
Η ενσυναίσθηση πρέπει να αποτελεί βασική ικανότητα για όλους τους ανθρώπους που εργάζονται σε επαγγέλματα υγειονομικής περίθαλψης. Η ενσυναίσθηση συγχέεται εύκολα με τη συμπόνια. Ωστόσο, δεν πρόκειται για το πως αισθάνεστε και πως να εκφράσετε τη λύπη σας για την κατάσταση του ασθενούς, αλλά μάλλον πως να βάλετε τον εαυτό σας στη συναισθηματική του κατάσταση και να ενσωματώσετε τη γνώση που αποκτήσατε στη δική σας ομιλία και πράξεις. Δεν χρειάζονται ώρες συζητήσεων γιατρού-ασθενούς. Η ενσυναίσθηση μπορεί να μεταφερθεί μέσα σε λίγα λεπτά.
Το κόλπο είναι να προσαρμόσουμε την προσέγγιση στο άτομο, όπως ακριβώς προσαρμόζουμε τη φαρμακοθεραπεία στον ασθενή.Περισσότερη ιατρική ενσυναίσθηση συμβαδίζει με καλύτερα αποτελέσματα θεραπείας και υψηλότερη ικανοποίηση των ασθενών , όπως έχουν αποδειχθεί επανειλημμένα μελέτες, ανασκοπήσεις και μετα-αναλύσεις.
Λίγες δεξιότητες κάνουν τους ανθρώπους με ενσυναίσθηση. Η περιέργεια για τους άλλους είναι ένα πράγμα, το να φαντάζεσαι τι σημαίνει μια συγκεκριμένη διάγνωση για το άλλο άτομο είναι άλλο. Είναι σημαντικό να εξετάζετε συνεχώς προκατασκευασμένες ιδέες και να ακούτε ενεργά τον ασθενή . Αυτό σημαίνει: Μην λαμβάνετε απλώς υπόψη τις δηλώσεις του, αλλά αναλογίζεστε τις και κάντε ερωτήσεις.
Καταλαβαίνει ο ασθενής τι του έχουν πει; Είναι πρόθυμος και ικανός να εφαρμόσει τις συστάσεις; Θέλει να μιλήσει για τη διάγνωση τώρα ή χρειάζεται πρώτα ένα διάλειμμα για να χωνέψει αυτά που συζητήθηκαν;
Η ενεργή ακρόαση είναι μια δεξιότητα που μπορεί να μάθει ο καθένας, από ένα διαδικτυακό σεμινάριο εάν είναι απαραίτητο, και κάνει τη συνομιλία με τους ασθενείς πολύ πιο εύκολη. Αυτό σημαίνει επίσης ότι ο γιατρός φέρνει τις δικές του εμπειρίες στη συζήτηση. Βοηθά τον ασθενή να γνωρίζει ότι δεν είναι τέλειοι, ίσως το πιο δύσκολο πράγμα. Η θεραπεία με ενσυναίσθηση περιλαμβάνει επίσης την παραδοχή στον ασθενή ότι έχει μια κακή μέρα. Συνολικά, η επίδραση της αγωνίας στην προσκόλληση, τη νοσηρότητα και τη θνησιμότητα συχνά υποτιμάται χονδρικά. Τα ερεθίσματα είναι συχνά, αλλά όχι πάντα, οξέα συμβάντα και επιπλοκές στην πορεία της νόσου.
Άρα η ενσυναίσθηση έχει μόνο καλά πράγματα; Φυσικά όχι. Οι ιατροί και το ιατρικό προσωπικό, από την άλλη πλευρά, που δεν βρίσκουν τη σωστή ισορροπία μεταξύ ενσυναίσθησης και επαγγελματικής απόστασης έχουν αυξημένο κίνδυνο συνδρόμου επαγγελματικής εξουθένωσης. Υπάρχει κίνδυνος συναισθηματικής εξάντλησης και ο γιατρός νιώθει εξαντλημένος. Αυτή η εξουθένωση οδηγεί στη συνέχεια σε αποπροσωποποίηση, που σημαίνει ότι ο γιατρός γίνεται πιο κουρασμένος, ακόμη και κυνικός. Και αυτό μπορεί να θέσει σε κίνδυνο ή και να καταστρέψει μια σχέση εμπιστοσύνης γιατρού-ασθενούς.
Επίσης πρέπει να έχουν αναπτύξει δεξιότητες για να μην αφήνουν τη συμπόνια να τους πλησιάσει πολύ. Αυτές οι δεξιότητες περιλαμβάνουν συνομιλία με συναδέλφους, φίλους και οικογένεια . Οι συνάδελφοι που έχουν δίκτυα για να συζητήσουν τις πιο αγχωτικές και δύσκολες περιπτώσεις κινδυνεύουν λιγότερο να αναπτύξουν επαγγελματική εξουθένωση.